Spiekalność węgla jest ważnym wskaźnikiem jakości surowca, który chcemy kupić. Informuje o tym, jak węgiel zachowa się podczas spalania: czy wystąpi spiekanie (sklejanie) węgla, czy w kotle zostanie sam popiół. Spieki powstają, kiedy węgiel topnieje, zamiast się palić – po zastygnięciu masy powstaje koks. Jest wiele rodzajów węgla, które różnią się określonymi parametrami takimi, jak wartość opałowa czy właśnie spiekalność. Do prywatnego użytku odpowiednie są węgle typu 31 i 32, które łatwo się spalają w piecach domowych.
Wskaźnik RI, czyli tzw. liczba Rogi
Spiekalność węgla określana jest za pomocą wskaźnika RI (indeks Rogi):
- RI 0 – spiekalność zerowa,
- RI 0-10 – spiekalność bardzo niska,
- RI 10-20 – spiekalność niska,
- RI > 20 to poziom spiekalności charakteryzujący surowiec niepolecany do użytku domowego.
Indeks wylicza się na podstawie wyniku mechanicznego pomiaru wytrzymałości koksu powstałego ze spalania węgla z antracytem. Im wskaźnik spiekalności jest wyższy, tym większe i twardsze spieki powstaną w procesie spalania węgla. Warto zasięgnąć informacji u producenta kotła na temat dopuszczalnej spiekalności, a także zadbać o to, by węgiel, który kupujemy, był odpowiedni dla potrzeb gospodarstw domowych.
Dlaczego warto zwrócić uwagę na parametr spiekalności?
Duże bryły koksowe (tzw. kalafiory) mają mniejszą powierzchnię spalania, a powietrze ma ograniczony dostęp do ich wnętrza. Mogą zmniejszać wydajność pieca (powodują zmiany w przepływie gazów oraz powietrza), a w przypadku pieców retortowych blokować podajnik. Spalanie staje się nieekonomiczne – spieki palą się powoli i nieefektywnie. Węgiel o wysokiej spiekalności to nietrafiony zakup, ponieważ opał, za który przecież niemało zapłaciliśmy, nie zostaje spalony w całości. Pozostaje po nim tzw. niedopał, czyli w popiele pojawia się więcej części palnych z niedopalonego surowca. Wysoka spiekalność oznacza także wytwarzanie nadmiernej ilości popiołu, którego regularne usuwanie jest niezbędne dla utrzymania pieca w dobrym stanie technicznym.
